درباره ما

از بدو تأسیس، بودجه‌ی «باله‌های ایرانی» به طور استراتژیک برای ایجاد بستری پویا برای همکاری هدایت شد. این بستر نه تنها با هدف متحد کردن هنرمندان باله، طراحان رقص و دیگر متخصصان رقص از پیشینه‌های بین‌المللی و فرهنگی متنوع، بلکه برای تقویت تبادل غنی ایده‌ها با افراد از رشته‌های مختلف نیز ایجاد شده بود.

فلسفه اصلی «باله‌های ایرانی» بر لزوم نگاه به رقص از دریچه‌ای تازه و نوآورانه متمرکز بود. این دیدگاه بسیار فراتر از تأسیس صرف یک گروه رقص بود. پس از انقلاب اسلامی و انحلال متعاقب گروه باله ملی ایران، رقص نهادی در ایران عملاً برای بیش از دو دهه متوقف شد. بسیاری از رقصندگان باله مرتبط با گروه سابق یا مهاجرت کرده یا بازنشسته شده بودند. نیما کیان با موفقیت چهره‌های برجسته فرهنگی ایرانی در خارج از کشور، از جمله نویسندگان، مورخان، نقاشان، گرافیست‌ها و موسیقیدانان را گرد هم آورد و با آنها تعامل داشت. مشارکت آنها برای ابتکاری که به دنبال احیای یک شکل هنری مغفول مانده و اغلب مورد سوء تفاهم بود، حیاتی بود.